Dit schilderij is ontstaan vanuit een stukje emotionele beleving die ik ook zelf heb ervaren. Het is dus heel persoonlijk en de twijfel om het te delen was er ook. Maar juist nu, in deze tijd, is het wellicht ook herkenbaar en daarom wil ik het nu toch met jullie delen en hoop dat het je raakt en/of hoop geeft.

De craquelé op het schilderij kan je zien als de gebrokenheid of imperfectie. Plaatselijk meer fors aanwezig en soms ook nauwelijks, net zoals wij het zelf beleven.

De poort geeft toegang tot twee deuren die gedeeltelijk openstaan. Dat wijst op een toekomst met perspectief, een vast vertrouwen, al is het nog zó donker die deuren staan ALTIJD open.

Om er door te gaan, moet je nog wel zelf in actie komen. Eerst om er naar toe te lopen, maar ook om de deuren nog een zetje geven.

Ik heb er een gedicht op geschreven:

De Uitnodiging 

Soms is alles donker,
uitzichtloos en ongemak.
Je verstand weet het wel,
maar het voelt nu allemaal zo vlak.

Donker zonder uitzicht,
Je lijf spreekt haar taal.
Je bent zo moe,
Dit is nú jouw verhaal.

Ongemak, gebrokenheid, laat het maar even toe.
En realiseer je hoe het kwam.

Jouw weg is uniek 
en mag er ook zijn,
Al is het erg zwaar.
Jij beleeft jouw pijn.

En dán.... wint je verstand het van je emotie:
Je besluit te gaan lopen.
Je was het even vergeten:
maar aan het eind van die donkere tunnel
staan de deuren OPEN.

Ook voor jou komt er licht!
Je voelde het even niet.
Maar tijdens deze momenten van je leven,
Staat "Zeker Weten" bóven je gevoel van verdriet.

Die deuren nodigen je uit.
Je versnelt je pas en rent...
Nú weet je het weer zeker,
Ook jij mag zijn wie je bent.

lfs Nienke